چارلی گااو در نشریه « The National Interest» امریکا راجع به تاریخ ساختن مجتمع راکتی S-400معلومات میدهد و علل محبوبیت آن را در بین خریداران در تمام جهان توضیح میکند.
سیستم S-400 — این یکی از آن سیستم های راکتی است که باعث بیشترین مناقشات در جهان میگردد. امریکا بر ضد کشورها به خاطر آن تحریمات اقتصادی وضع میکند که این سیستم دافع هوا را می خرند، اما بسیاری کشورهای بزرگ جهان بسوی آن نگاه میکنند، هند و چین حتی موافقت نامه های خریداری این سیستم ها را از روسیه مطابقاً در سپتمبر و اپریل سال 2018 امضا کرده اند. ولی چه چیز امروز به سیستم S-400 چنین تقاضا ایجاد کرده است؟ و آنها از سیستم های قبلی S-300 چه تفاوت دارند؟
طراحی سیستم S-300 در سال های 1960 آغاز شد و این سیستم باید به ادامه سیستم های قبلی راکتی کلاس زمین-به هوا مبدل می گشت. پلان شده بود که سیستم نو راکتی باید سیستم راکتی S-75 را تعویض کند که بر ضد طیارات کشف U-2 استفاده میشد و در کوبا و ویتنام جابجا شده بودند. آزمایش سیستم جدید راکتی در سال های 1970 صورت گرفت و آنها جهت تسلیح در سال 1978 بکار گرفته شدند.
مشخصه چندین هدفی به شایستگی اساسی سیستم S-300 به مقایسه سیستم های قبلی مبدل گشت — یعنی این سیستم از اشعه های زیادی توجیه هدف گیری استفاده کرده میتوانست، تا راکت ها را همزمان به چند هدف مختلف توجیه نماید. سیستم قبلی S-25 نیز چندین چینله بود، ولی آن فوق العاده سنگین بود و آن فقط روی پلتفورم های متحرک نصب شده میتوانست. سیستم امریکایی SAM-D (که بعداً به MIM-104 «پیتریوت» مبدل گشت) به اولین سیستم راکتی کلاس زمین-به هوای استقرار زمینی با بکاربرد تخنالوژی های چیندین چینله مبدل گشت — این سیستم جهت تسلیح سه سال بعد، در سال 1981 بکار گرفته شد.
خریدار عمده سیستم راکتی S-300 نیروی دافع هوای اتحاد شوروی بود. آنها نوع اولی S-300 — S-300PT را فرا گرفتند. نظامیان شوروی که بر استفاده از سیستم های راکتی کلاس زمین-به هوا در ویتنام و شرق نزدیک نظارت میکردند، به این نتیجه رسیدند که امکانات نقل مکان سریع — این عامل عمده برای موثریت اعظمی چنین سیستم ها — می باشد. در سیستم S-300PT راکت های 5V55 استفاده میشد که برد آنها را 75 کیلومتر تشکیل میداد. در نتیجه S-300 آن پلتفورم کسب کرد که حالا دارا می باشد: آن را در روی پلتفورم MAZ-7910 نصب کردند. در سیستم های راکتی S-300PS از راکت 5V55P با برد 90 کیلومتر استفاده میشد. زمانیکه سیستم های S-300P طراحی میشدند، همزمان امور طراحی S-300F برای پلتفورم S-300B برای نیروهای زمینی جریان داشت. S-300B اصولاً برای مقابله با چنین سیستم های راکت های تاکتیکی، مانند «لانس» و «پیرشنگ» طراحی میشدند. S-300B در سال 1985 جهت تسلیح بکار گرفته شد. در نتیجه تکمیل شدن بعدی S-300 سیستم S-400 بوجود آمد. واقعاً هم نوع اولی S-400 بنام 300PMU-3 S- یاد میشد. زمانیکه بار اول این سیستم را در نمایشگاه تسلیحات «ماکس» به نمایش گذاشتند، بسیاری ها می گفتند که این سیستم ها از یک دیگر تفاوت کمتر دارند.
راکت های نو برای S-400 با برد 240 کیلومتر برضد اهداف هوایی مشخص میشوند. انواع جدید راکت ها، مانند 40N6 برد 400 کیلومتر دارا می باشند.
اگرچه امکانات S-400 تبارز جهش قابل ملاحظه به پیش معلوم میشود، ولی آنها در جریان پروسه تکامل آهسته انواع قبلی S-300 بوجود آمده اند. سیستم S-400 با در نظرداشت شایستگی های موجود S-300 ساخته شده و به تهدید بسیار جدی تر مبدل گشته است.
